Jak wam się podoba

Autor: William Shakespeare przedstawienia tego autora >

Reżyser: Tadeusz Bradecki przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Urszula Kenar przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Audrey: Magda Jarosz przedstawienia >

Jeden z Panów: Rafał Jędrzejczyk przedstawienia >

Adam: Jerzy Nowak przedstawienia >

Probierek: Jerzy Święch przedstawienia >

Rosalinda: Małgorzata Hajewska-Krzysztofik przedstawienia >

Jeden z Panów: Jan Krzyżanowski przedstawienia >

Oliver: Jacek Poniedziałek przedstawienia >

Jeden z Panów: Krzysztof Stawowy przedstawienia >

Jacques: Krzysztof Globisz przedstawienia >

Książę Fryderyk: Zygmunt Józefczak przedstawienia >

Mr Martext: Zbigniew Kosowski przedstawienia >

Audrey: Urszula Kiebzak przedstawienia >

Mr Martext: Jan Güntner przedstawienia >

Książę Senior: Tadeusz Malak przedstawienia >

Karol: Jerzy Grałek przedstawienia >

Jeden z Panów: Tadeusz Jurasz przedstawienia >

Jeden z Panów: Edward Dobrzański przedstawienia >

Celia: Dorota Segda przedstawienia >

Silvius: Jacek Romanowski przedstawienia >

Jacques de Bois: Roman Gancarczyk przedstawienia >

Celia: Anna Radwan-Gancarczyk przedstawienia >

Le Beau: Andrzej Kozak przedstawienia >

Książę Senior : Jerzy Radziwiłowicz przedstawienia >

Amiens : Marek Litewka przedstawienia >

Jeden z Panów: Jan Monczka przedstawienia >

Jacques: Stanisław Mucha przedstawienia >

Orlando : Szymon Kuśmider przedstawienia >

Corin: Leszek Świgoń przedstawienia >

Wiliam: Piotr Cyrwus przedstawienia >

Febe: Beata Fudalej przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

/.../ Przedstawienie jest piękne plastycznie i muzycznie, rozedrgane grą i zabawą, ubarwione ciekawymi pomysłami teatralnymi, obsadzone świetnymi aktorami. /.../ Ileż tu warstw, wątków i podtekstów! Fikcja przekomarza się z rzeczywistością, powaga z błazenadą, wesołość z melancholią, szaleństwo z mądrością.

Kazimierz  Kania, Jak wam się podoba, Słowo - Dziennik Katolicki 1994, nr 71.

 

/.../ Tak wam się podoba, zdaje się mówić Bradecki. W finale wszyscy bawią się na jazzowej potańcówce. I jeszcze tylko Rosalinda mówi epilog, w którym władczo wyraża przekonanie, że jeśli nie jesteśmy zakompleksionymi sztywniakami, jeśli jesteśmy czuli na wieloznaczny język poezji, jeśli wreszcie wierzymy w cudowne łgarstwa teatru (jeśli!), to musiało się nam podobać. I ma rację.

Marek Mikos, Cudowne słówko "jeśli", Gazeta Wyborcza 1993, nr 296.

 

/…/Spośród wszystkich postaci, wplątanych w miłosną intrygę, ciekawi nas /…/tylko Rozalinda, gdyż ona jedna gubi się między iluzją a realnością, grą a życiem. Gra jest dla niej koniecznością i pułapką. Bawi ją, ale też rodzi cierpienie. I tylko ona jedna jest dostatecznie naiwna, aby uwierzyć w skuteczność swojego przebrania, prawdę swojej gry. Mniej do zagrania ma Szymon Kuśmider jako Orlando, który nie przechodzi w tym przedstawieniu żadnej istotnej przemiany, bowiem ani pojedynek z Karolem (tak wyreżyserowany), ani gra Rozalindy (którą od razu przejrzał) nie stanowią dla niego żadnej rzeczywistej próby. Obok Rozalindy Małgorzaty Hajewskiej są w tym przedstawieniu jeszcze dwie bardzo dobre role: Probierek Zbigniewa Święcha i Jacques Krzysztofa Globisza. Dwaj komentatorzy teatru-świata, którym rządzą raczej iluzje uczuć niż uczucia./…/. Jacques Globisza jest jednak – podobnie jak wszystkie inne postaci – przed wszystkim aktorem; gra sam siebie, im bardziej demaskuje cudzą grę, tym bardziej wikła się we własną. /…/  

/.../ Teatralnym interpretacjom tekstów wystawianych przez Bradeckiego nie sposób odmówić inteligencji. Nie zgadzam się z opiniami, że jego spektakle pozbawione są jakiejkolwiek interpretacji, wyraźnego pomysłu. Psuje się natomiast zawsze coś w teatralnych realizacjach. Jakby uwodziła go czysta zabawa teatrem. Często w wyniku tego obniżona zostaje tonacja komizmu, jaką reprezentuje sam utwór. To, co jest pastiszem, humorem, ironią, zamienia się na scenie w grubą parodię lub farsę.

Grzegorz Niziołek, Pułapki teatru, Teatr 1994, nr 3.