Elżbieta Karkoszka

Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej
im. L. Solskiego w Krakowie, /1967/.

1.07.1967 - 31.08.1970 Teatr Rozmaitości, Kraków
1.09.1970 - 31.08.2004 Stary Teatr, Kraków - nadal występuje jako aktorka seniorka

Elżbieta Karkoszka rozpoczęła pracę twórczą wcześnie, bo w 1963 roku w Starym Teatrze, podczas pierwszego roku studiów w krakowskiej PWST. Władysław Krzemiński, ówczesny dyrektor, powierzył jej główną rolę Helen w sztuce, którą reżyserował ^^^ Cud w Alabamie W. Gibsona, w tym samym czasie Andrzej Wajda obsadził ją w swojej pierwszej inscenizacji Wesela S. Wyspiańskiego (rola Isi). Pierwsze lata po dyplomie spędziła w krakowskim Teatrze Rozmaitości (1967^^^70). Powróciła do Starego Teatru w 1970 roku i pozostaje w jego zespole do dzisiaj.
Elżbieta Karkoszka ^^^ artystka wybitna, symbolizuje najgłębiej pojęte aktorstwo ze „szkoły Konstantego Stanisławskiego” ^^^ całkowitego zespolenia z kreowaną postacią. Wśród kilkudziesięciu ról zagranych w ciągu ponad trzydziestu lat w Starym Teatrze, zwłaszcza w początkach jej kariery, dominują postacie nasycone tragizmem, realistyczne, głęboko psychologiczne, choć równie znakomite są dokonania artystki w repertuarze komediowym. Filigranowa, krucha, o wielkich oczach zdziwionego dziecka, niezwykle mocnym, dźwięcznym głosie ^^^ fascynuje publiczność w każdej z ról siłą ekspresji, prawdą, wdziękiem. Konrad Swinarski powierzył jej zmysłową, czarującą postać Hermii w ¦nie nocy letniej W. Szekspira i rozdzierającą, tragiczną rolę Sowy w Dziadach A. Mickiewicza. Wielokrotna współpraca z Andrzejem Wajdą ukazała wszechstronność jej aktorstwa. Była w jego przedstawieniach pełną rozpaczy, potulną Marią Szatow w Biesach F. Dostojewskiego, heroiczną Nike spod Cheronei w Nocy listopadowej S. Wyspiańskiego, histeryczną, żałosną starą panną Emilią Chomińską w Z biegiem lat, z biegiem dni... wg. scenariusza J. Olczak-Ronikier, pełną miłości Ismeną w Antygonie Sofoklesa, komiczną Baronową Karoliną de Champigny w Słomkowym kapeluszu E. Labiche’a. Jej nasycone, głębokie aktorstwo znakomicie oddaje ulotność niedopowiedzeń i nastrojów postaci z dramatów A. Czechowa: beznadziejnie zakochanej Warii z Wiśniowego sadu w słynnej inscenizacji Jerzego Jarockiego, skomplikowanej, namiętnej Maszy z Dziesięciu portretów z czajką w tle w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego czy Marii Wojnickiej z Wujaszka Wani w reżyserii Rudolfa Zioły. Dwie ostatnie role artystki, stworzone pod reżyserskim okiem Kazimierza Kutza, to kreacje komediowe. Jej Raganella w Spaghetti i mieczu T. Różewicza zaskakuje brawurą, odwagą środków aktorskich: „Grająca ją Elżbieta Karkoszka przeszła samą siebie. Chodząca na wykrzywionych nogach, wąsata starucha przeprowadza taki szturm na pojawiającego się w końcu Pułkownika (świetny Tadeusz Huk), że wszelkie partyzanckie akcje czy oblężenia to przy niej małe piwo.”(z rec. Magdy Huzarskiej). Mistrzowsko poprowadziła aktorka postać Anieli w Damach i huzarach A. Fredry, tworząc arcyzabawny duet z partnerującym jej Tadeuszem Hukiem. (eb)

Elżbieta Karkoszka jest wykładowcą Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie.

Elżbieta Karkoszka o pracy:
„Kiedy buduję rolę, szukam najpierw prawdopodobieństwa w ogóle, a potem ^^^ powołując się na moje własne przeżycia, odczucia czy chociażby tylko wyobrażenia ^^^ próbuję wejść w sytuację bohaterki, przyswoić sobie jej argumentację psychiczną, jej zmiany nastroju... Po prostu ^^^ usiłuję tak opracować dany mi materiał, tak go sobie przyswoić, żeby stał się moim własnym, naturalnym i prawdziwym, żeby widz uwierzył w postać, w którą ja usiłuję się wcielić.”
„Tygodnik Kulturalny” nr 31/1980