Affabulazione

Autor: Pier Paolo Pasolini przedstawienia tego autora >

Reżyser: Krzysztof Babicki przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Zofia de Ines-Lewczuk przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Kolejarz: Rafał Jędrzejczyk przedstawienia >

Matka: Elżbieta Karkoszka przedstawienia >

Dziewczyna: Lidia Duda przedstawienia >

Cień Sofoklesa, Żebrak: Zygmunt Józefczak przedstawienia >

Ojciec: Jerzy Trela przedstawienia >

Komisarz: Leszek Piskorz przedstawienia >

Wróżka: Anna Polony przedstawienia >

Syn, Duch syna: Jan Monczka przedstawienia >

Ksiądz: Leszek Świgoń przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

(…) Po dziesięciu latach od śmierci Swinarskiego podejmuje się inscenizacji trudnego i zagadkowego tekstu laureata nagrody jego imienia: Krzysztof Babicki, reżyser stażem młody, lecz znany już w kraju z kilku znakomitych przedstawień.

 

Z całą pewnością dołącza do nich Affabulazione. W związku z tym dwie sprawy, które oczywiście rozszczepiają się na dziesiątki innych. Pierwsze, to wrażenie jakie uderza i powoli opanowuje widza, wrażenie zmysłowe, przemieniające się w miarę rozwijania się scenicznej akcji w fascynację teatralnością. Niełatwy, wielowarstwowy, skłębiony tekst Pasoliniego żyje na scenie bogactwem i ruchem. Jest to artystyczna lekcja poglądowa, co znaczy teatr, co znaczy tak wygrywać całość tworzywa scenicznego, aby powstało pełne widowisko teatralne. Tekst, autor, scenografia, kolor, światło, muzyka, rytm, ruch sceniczny – tworzą tak piękną całość, iż gdyby zabrakło jednego z elementów,  gdyby któryś ze szczegółów nie przylegał artystycznie do innego, to całość widowiska popękałaby i popsuła się.  Trudno nie ulec wizualnej i akustycznej urodzie przedstawienia w Starym Teatrze. Reżyserska wizja i realizacja młodego reżysera okazuje się zadziwiająco dojrzała, w czym ogromny udział mają Zofia de Ines Lewczuk (scenografia) i Stanisław Radwan (muzyka). To dzięki nim i aktorom dzieje się misterium teatru na scenie, która jest i pretensjonalnym salonem, i ogrodem, i dworcem, i plątaniną torów kolejowych, i miejscem, gdzie zjawia się cień Sofoklesa.(…)

Kazimierz Kania, Tragiczna odwaga Pasoliniego, Kierunki 1985, nr 13.

 

 

(…) Niewątpliwa uroda inscenizacji Krzysztofa Babickiego wynika z ciekawego założenia: Tekst dramatu Pasoliniego składa się z szeregu spotkań – spięć między dwoma (rzadziej trzema) postaciami. Tę zasadę konstrukcyjną Babicki uwzględnił: Rozbił spektakl na cząstki także w przestrzeni scenicznej. Obraz tego spektaklu, to znaczy to, co oglądać można  z widowni przypomina niektóre płótna surrealistów (np. Kazimierza Mikulskiego), gdzie na ciemnym, jednolitym tle malarz „rozrzuca” przedmioty, które wprawdzie są realistycznie przedstawione, ale których wspólna obecność,  w dodatku przy niewierności tradycyjnym  regułom perspektywy, nie tłumaczy się racjonalnie.

 

Takie skojarzenie wywołuje spektakl Babickiego, gdy ciemna scena teatru przyciąga  uwagę szeroko rozrzuconymi w przestrzeni jaśniejszymi punktami, w których dzieje się kolejna chwila akcji. Punkty te są bardzo starannie skomponowane. Aktorzy często zastygają na moment w bezruchu jakby w intencji utrwalenia danego obrazu w pamięci widza. Nie bez znaczenia nie tylko dla urody sytuacji scenicznych, ale także dla ich wymowy jest nasycona barwami i emocjami muzyki Stanisława Radwana.(…)

Dorota Krzywicka, Affabulazione, Echo Krakowa 1985, wyd. 50.