Przedstawienie:

Cymbelin

Autor: William Shakespeare przedstawienia tego autora >

Reżyser: Jerzy Jarocki przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Ewa Starowieyska przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Francuz : Aleksander Fabisiak przedstawienia >

Jachimo: Jan Nowicki przedstawienia >

Kajus Lucjusz: Kazimierz Witkiewicz przedstawienia >

Gwideriusz: Andrzej Buszewicz przedstawienia >

Królowa: Halina Kwiatkowska przedstawienia >

Cymbelin: Wiktor Sadecki przedstawienia >

Imogena: Ewa Lassek przedstawienia >

Kloten: Jerzy Bińczycki przedstawienia >

Belariusz: Bolesław Smela przedstawienia >

Postumus: Marek Walczewski przedstawienia >

Arwigarus: Józef Morgała przedstawienia >

Pizanio*: Franciszek Pieczka przedstawienia >

Pizanio*: Antoni Pszoniak przedstawienia >

Filario : Czesław Łodyński przedstawienia >

Francuz: Henryk Błażejczyk przedstawienia >

Jowisz, pantomima: Kazimierz Kaczor przedstawienia >

Pantomima: Grażyna Karaś przedstawienia >

Korneliusz : Zdzisław Zazula przedstawienia >

Pan brytyjski: Marek Dąbrowski przedstawienia >

Pan brytyjski: Janusz Sykutera przedstawienia >

Kapitan rzymski: Marian Słojkowski przedstawienia >

Wróżbiarz : Wojciech Ruszkowski przedstawienia >

Żołnierz : Stanisław Gronkowski przedstawienia >

Żołnierz : Michał Żarnecki przedstawienia >

Służący Cymbelina: Euzebiusz Luberadzki przedstawienia >

Dama dworu : Krystyna Brylińska przedstawienia >

Dama dworu : Małgorzata Jakubiec przedstawienia >

Służąca Imogeny : Hanna Wietrzny przedstawienia >

Ojciec Postumusa: Jolanta Głowacka przedstawienia >

Brat Postumusa: Krystyna Starościk przedstawienia >

Brat Postumusa: Liliana Podczaska przedstawienia >

Brat Postumusa: Lucyna Masłoń przedstawienia >

Matka Postumusa: Bożena Adamik - Romanek przedstawienia >

* rola dublowana

Bracia Postumusa - Krystyna Starościk, Liliana Podczaska, Lucyna Masłoń (dzieci)

Opis:

 

(…) Krakowski spektakl "Cymbelina" posiada niewątpliwie rangę inscenizacji odważnej i twórczej, przywraca "czarnej komedii" Szek­spira należne miejsce we współczesnym tea­trze. Jerzy Jarocki nie zrealizował przedstawienia jednoznacznie łatwego w odbiorze, mimo błyskotliwie lekkiej formy. Gospoda­rując dosyć zdecydowanie w tekście, kro­jąc i montując na nowo wiele sytuacji - przyjął jednak utwór z całym dobrodziej­stwem inwentarza, z dwuznacznością stylu i myśli, skrytą w wielorakich pułapkach czy zasadzkach - na widza. Zachował szek­spirowską zmienność barwy dramatycznej, nadając jej współczesną ostrość środków - zdystansowanej wewnętrznie - ekspresji. Spektakl utrzymuje zasadę gry między konwencjami ludzkich postaw, wpisanej w ramy umownej konwencji teatralnej.
Stąd funkcjonalny schemat zagospodaro­wania tła scenicznego przez Ewę Starowiey­ską: stylizowane portale przy kilku wejś­ciach na scenę są jedynym, zwięzłym ko­mentarzem plastycznym akcji. Służą każdo­razowo geograficznemu umiejscowieniu sy­tuacji a także - częściowo - zaznacze­niu konwencji, której podporządkowana jest grupa bohaterów, korzystających z wejścia opatrzonego określonym portalem. (…)
Utrzymywanie stałego kształtu przestrzeni scenicznej (najwyżej przysposabianej sytua­cyjnie niezbędnymi rekwizytami) wydaje się być jedną z właściwości stylu reżyserskiego Jarockiego, nadającego swoim spektaklom charakter konsekwentnie zwartych kompo­zycji. Jego "Cymbelin" pulsuje prawie filmowym rytmem, montaż rozproszonego geogra­ficznie biegu wypadków - w Rzymie, na dworze brytyjskim, w Walii - został prze­prowadzony przejrzyście i płynnie (…).
Jarocki igra celowo nastrojem przedsta­wienia. Punkt wyjścia spektaklu stanowią środki klasyczne; wiersz szekspirowski jest spokojnie rytmizowany, z efektownym wy­smakowaniem urody i muzyki słowa, bez prób nowoczesnej prozaizacji długich fraz dialogowych. Ale ów nobliwy koloryt zo­staje stopniowo złamany (chociaż powraca się co pewien czas do niego, jakby akcen­tując rodowód utworu, jego autorski zwią­zek z teatrem "Hamleta" i "Otella"). Dochodzą do głosu tony zgrzytliwie trywialne, nastrój przeobraża się chwilami w umowność grote­skową, w jawne eksponowanie schematów konwencji teatralnej na zasadzie szopki czy popisów trupy jarmarcznej. Aktorzy kierują żarliwe oracje do publiczności. Ruch, gest, mimika kpiąco kompromitują dramatyczność i dynamikę sytuacji, emocjonalne znaczenie chwil napięcia czy grozy przekreśla spotęgo­wany karykaturalnie wrzask. (…)
Gra aktorska w krakowskim przedstawieniu "Cymbelina" jest podporządkowana zmiennej partyturze inscenizacji. Bardziej niż o wize­runki psychiczne ludzi chodzi tutaj o nasycanie poszczególnych scen zamierzoną atmo­sferą. (…) Wyjątkowość swojej roli wrażliwie odczuła Ewa Lassek. Gra prostolinijną, czułą kobietę z epoki romantycznej. Miłość determinuje i wypełnia bez reszty jej postawę, każe patrzeć na otoczenie z naiwną ufnością. W grze Ewy Lassek jest jakiś miękki smutek, wyczucie tra­gicznej bezradności. Dyskretne cieniowanie tych akcentów wyodrębnia świadomie Imogenę, ogrzewając szorstką groteskę spektaklu tchnieniem liryki.
Spośród pozostałych bohaterów "Cymbelina" zwraca uwagę Marek Walczewski jako interesujący Postumuls. Wprowadzając tam gdzie trzeba intonacje groteskowe, Walczew­ski zarysował postać początkowo nieco przy­mgloną i - dzięki wewnętrznemu pasowaniu się z własnymi rozterkami - wyobcowana wśród rzymskich dworaków, dopełnioną ostatecznie namiętnym wybuchem wściekłości rzekomo zdradzonego kochanka. Bar­dzo wyrazistym Jachimo był Jan Nowicki, który odnalazł w swojej roli wizerunek psy­chiczny przypominający współczesnego "playboy'a", cynicznego, prowokującego ostentacyjną pewnością siebie. Również współczesne akcenty posiadała postać Klotena. W interpretacji Jerzego Bińczyckiego otrzymaliśmy jadowity portrecik tępego synalka dygnitarskiego, obnoszącego poczucie przynależności do "elity" i respektowanej wszędzie bezkarności.
(…) Konse­kwentnie groteskowy, barwny styl gry zapre­zentowali: Bolesław Smela (Belariusz), An­drzej Buszewicz (Gwideriusz), Józef Morgała (Arwiragus), Antoni Pszoniak (Pizanio), Ka­zimierz Kaczor (Jowisz), Wojciech Ruszkow­ski(Wróżbiarz). Podstępną z pozorami dobroci Królową była Halina Kwiatkowska, two­rząc tradycyjne wcielenie chciwej a złej ma­cochy.
Sądzę, że krakowski spektakl "Cymbelina" wzbogaca dorobek czołowych współczesnych inscenizacji szekspirowskich na naszych sce­nach. Jest podpisaną przez wybitnego reżysera propozycją żywego, nowatorskiego odczytania dzieła najczęściej zapominanego lub lekcewa­żonego.
Jerzy Falkowski, Jest w tym coś z sensu, Teatr 1967, nr 23.

Animacje kostiumów

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl
Copyright 2011