Trzy wieki miłości do zwierząt.

Autorski spektakl (…) poprzedzony został obiecującą notką reklamową: „Autor i reżyser jednocześnie podejmuje w tym spektaklu próbę analizy obaw i lęków człowieka nadwrażliwego i osamotnionego jednocześnie. Ukrytego przed światem w czterech ścianach swego mieszkania. Ten współczesny pustelnik wszędzie poza swoim eremem dostrzega zagrożenie. Nawet dzwoniący telefon wywołuje histeryczny strach. Jego jedynym pośrednikiem wobec świata jest kobieta, która dotychczas opiekowała się nim i w jakiś sposób uczestniczyła w jego rozpaczliwej rozgrywce z wrogą rzeczywistością. Między dwojgiem tych ludzi rodzi się uczucie, inne, trudne, przeżywane przez pryzmat obsesji żyjącego w odosobnieniu człowieka. W imię tego uczucia kobieta podejmuje próbę wyrwania swojego podopiecznego ze świata jego fobii i obsesji.”

Kazimierz Kania, Stan zagrożenia publiczności, Słowo-Dziennik Katolicki 1995, nr 8.

 

Druga sztuka Maciąga stanowi studium obcości. (…) Edward Linde-Lubaszenko i Elżbieta Karkoszka dobrze wywiązują się z niełatwego zadania utworzenia wiarygodnych postaci. Ich bohaterowie to ludzie, którzy są bardzo blisko, a jednocześnie nie mogą do siebie nawzajem dotrzeć.

Marek Mikos, Dialog rozgadanego humanisty, 1994, nr 293.