Nadieżda znaczy Nadzieja

(…) Monodramat „Nadieżda znaczy nadzieja” przygotowała Romana Próchnicka na podstawie „Wspomnień” Nadieżdy Mandelsztamowej i powierzyła go Elżbiecie Karkoszce. Aktorce będącej jednym z największych talentów Starego Teatru, mającej w swym dorobku wiele wybitnych ról i opinię posiadania jednego z najciekawszych aktorsko głosów. Doświadczenie i talent bardzo się przydały w kamienno-szarym wnętrzu Piwnicy.

Opowieść Karkoszki, wcielonej w Nadieżdę Mandelsztamową, o tułaczym życiu, aresztowaniach, rewizjach, zesłaniu i śmierci, a przede wszystkim o wierności dwojga ludzi utrzymana była w powściągliwej tonacji. Może nawet za chłodnej i zbyt stonowanej na początku spektaklu, gdy aktorka opisowo, z dystansem relacjonowała los Mandelsztamów. Ale później okazało się, że szarość to jedyny kolor, w który oprawić można tę opowieść o wierności. Tym bardziej, że spektakl szary z pozoru, jak okazało się w finale zdominowany był przez jasność i nadzieję (ukryte). Piwnica przy Sławkowskiej rozświetliła się gdy w ostatniej scenie Karkoszka, po zrelacjonowaniu śmierci Mendelsztama, zapaliła świeczki na drewnianym blacie (…)

Barbara Sola, Nadzieja Mendelsztama, Czas Krakowski 1991, nr 227.