Taniec śmierci

(…) Jest to przede wszystkim przedstawienie w pełni tego słowa aktorskie, ze świetnymi kreacjami Edwarda Lubaszenki i Elżbiety Karkoszki. Co tu mówić, do teatru aktorskiego wszyscy tęsknimy. Patrząc na nieszczęsna parę małżonków miotającą się w ciasnej przestrzeni, w której zamknął ich los, którego nie mogą zmienić – zobaczyłam jakoby koło nich tragicznych bohaterów „przy drzwiach zamkniętych” Sartre’a, także na siebie skazanych. Reżyser spektaklu – Adam Sroka – wydobywa, jak się zdaje, bardziej kabotynizm niż rzadziej do głosu dochodzący tragizm postaci Edgara i Alicji idzie też w tym kierunku styl gry obojga bohaterów, nie stroniący od groteski i przejaskrawień. Reakcja widowni świadczyłaby że Strindberg „przy Sławkowskiej” jest bliski odczuciom człowieka jak najbardziej dzisiejszego więc – młodego! Ta sztuka, niewolna przecież od ich naturalizmu czy weryzmu z jej groteskowo - tragicznym wirowaniem postaci, potraciła, widać jakąś czułą strunę. Może zawiesiła gdzieś nie ulęgające przedawnieniu zapytanie o sens tego wirowania i poszukiwania? Czego; siebie, śmierci, mocy zła, czy może Dobra? Myślę, że to pytanie, widzom pozostaje na długo w pamięci i w tym siła tego spektaklu.

Koncepcje reżysera doskonale wsparła, młoda, debiutująca w teatrze scenografka: Elżbieta Samek-Czapla. Zamknęła bohaterów w okrągłej przestrzeni ni to wieży ni to więzienia – wzmaga to znakomicie duszna atmosferę spektaklu. Przyodziany w groteskowy pseudokapitański mundur Edgar, przez duża część przedstawienia przykuty jest do niesamowitego „wielofunkcyjnego” fotela, trącącego salą tortur! Myślę, że ta młoda scenografka będzie mogła wiele pokazać w teatrze krakowskim. (…)

Izabela Bobbe, Piwnica przy Sławkowskiej, Słowo Powszechne 1989, nr 6.