Przedstawienie:

Lekcja

Autor: Eugene Ionesco przedstawienia tego autora >

Reżyser: Elina Lo Voi przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Marek Braun przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Służąca: Beata Malczewska przedstawienia >

Służąca (od 21.09.90): Agnieszka Mandat przedstawienia >

Uczennica: Aldona Grochal przedstawienia >

Profesor: Anna Polony przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

 

[…]Elina Lo Voi reżyserując „Lekcję” na piwnicznej scenie Starego Teatru […] usiłowała […] podretuszować i naszminkować ten „dramat komiczny”, żeby wyglądał w miarę nowocześnie. „Lekcję” grają więc trzy kobiety. Zamiast Profesora mamy Panią Profesor […] Służącą gra Beata Malczewska […]. Rzecz rozgrywa się między trzema kobietami i jest rodzajem psychodramy, wyładowaniem wewnętrznych nastrojów, niejasnych pragnień, ukrywanych i wymykających się spod kontroli. Zamiar wyłożony dobitnie, także przy pomocy białego, błyszczącego manekina. Odwrócony ukaże nam krwiste wnętrzności.
A więc wybebeszenie podświadomości, choć powinna ona dawno stać się świadomością. Pani Profesor uśmierciła przecież na naszych oczach lawiną słów i nie istniejącym nożem czterdziestą uczennicę, a następna ofiara dzwoni już do drzwi. W przypadku „Lekcji” nie warto jednak spierać się o sens, a to dlatego, że Profesora – przepraszam, Panią Profesor – gra Anna Polony. I nie dla Ionesco lecz dla Polony właśnie warto przejść przez tę lekcję. Lekcję aktorskich możliwości i umiejętności.
 
Bożena Winnicka, Lekcja Anny Polony, Życie Literackie 1988, nr 40.
 
[…] Kameralny charakter przedstawienia i oszczędność środków – skąpość rekwizytów i delikatne operowanie światłem – pozwalały skupić uwagę na grze artystek, wśród których za nie kwestionowaną bohaterkę wieczoru uznać trzeba Annę Polony. Jej pełna elementu groteskowego kreacja opierała się przede wszystkim na wyrazistej intonacji głosu, a sugestywność w odgrywaniu koszmarnej profesorki wywołała z pewnością dreszczyk u wszystkich, którzy kiedykolwiek parali się nauczaniem.
 
Ryszard Daniel Golianek, Dwa teatry, trzy przedstawienia, Ruch Muzyczny 1993, nr 23.
 
[…] Oglądając Annę Polony jako Profesora można doświadczyć wtajemniczenia w wirtuozerię aktorskiej gry scenicznej. Jej gesty, mimika, ekstatycznie modelowane ruchy, stosowane stylizacje brzmieniowe i metabole, podkreślające dowcip nonsensu, stwarzają kreację niezrównaną. Na uznanie zasługuje także jej Uczennica, Aldona Grochal, która w bogactwie środków ekspresji wykazała dużą czujność. I wreszcie Beata Malczewska jako Służąca. Ta postać, niezwykle trudna do zagrania, bo ograniczająca się w zasadzie do gry mimiką i gestem, zdołała zawiesić nad sceniczną sytuacją tragiczny śmiech Ionesco. A także zadumę nad tym, że jeszcze nam nie wstyd. Aktorka ta zdobyła się na odegranie (już po zakończeniu sztuki) krótkiego epizodu własnego, ale jakże w duchu Ionesco. To duży talent aktorski. Słusznie więc Beata Malczewska asystowała Elinie Lo Voi przy reżyserii.
Zaprojektowaną przez Marka Brauna przestrzeń sceniczną przedstawieni wypełniło zaledwie kilka rekwizytów: stół, krzesła, lampa, lustro i manekin. Zarówno tło salonu utrzymane w czerni, jak też górne oświetlenie w czerwonym abażurze stanowiło dodatkowe odniesienie do tajemnicy.
 
Aleksandra Świętochowska, Wzorowa ‘Lekcja’ Starego Teatru, Słowo Powszechne 1989, nr 18.

Animacje kostiumów

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl
Copyright 2011