Spektakl krakowski mówi o sprawach, które trzeba przypominać właśnie w ten sposób, by budzić poczucie narodowej jedności, uczyć mądrego myślenia o narodzie i swoim w nim miejscu, o nierozerwalnej więzi z tradycją, z której wyrasta dzień dzisiejszy.

Mówiąc: przypominać w ten sposób – mam na myśli niezwykłą, ascetyczną wprost prostotę i oszczędność środków wyrazu, odejście od stereotypu interpretacji: głośne patriotyczne utwory podawane są tonem ściszonym, podczas gdy twarz aktora wydobywa z mroku jedynie punktowe światło. Drugi element współtworzenia nastroju – to przepiękna muzyka Stanisława Radwana i cichy przejmujący śpiew Karkoszki. Realizatorzy nie wprowadzili żadnych dekoracji, zbędnych rekwizytów (poza pudłami, które mogą pełnić rolę trybuny, walizki, barykady). Teksty podawane są przez aktorów w sposób niezwykle wyraźny, jasny, a jednocześnie – głęboko żarliwy, chwytający za serce – mimo że słyszy się strofy wielokroć recytowane.

Krystyna Starczak-Kozłowska, Polskie drogi, Fakty 1979, nr 22.

Ze spektaklu w pamięci zostaje przede wszystkim Trela – Konrad z „Wyzwolenia” i Elżbieta Karkoszka, przejmująco śpiewająca wiersze do muzyki Radwana.

Magdalena Raszewska, Duży teatr małych form, Kultura 1979, nr 23.

Fotografie

Fotografie (5)