Przedstawienie krakowskie przygotował Marek Okopiński, jego koncepcja Pierwszego dnia wolności jest dość klasyczna, by nie powiedzieć tradycjonalna. Ale nie razi to bynajmniej w przypadku tego przedstawienia. Dramat ten jest przecież w istocie dość tradycyjnym dramatem mówionym, w którym z trudnością mieści się ta ilość akcji, jaka temu mówieniu w sztuce towarzyszy (…)

Twórcy przedstawienia krakowskiego postawili na dosłowność i na naturalizm. Stąd wszystko na scenie daje prawdę. W tym kontekście cały szereg momentów sztuki wypada zbyt teatralnie, jak choćby te monologi postaci skierowane do sklepowego manekina.

Poszczególne role podlegały temu podziałowi – na aspekt rezonerski i aspekt czyny. Tadeusz Malak jako Anzelm był tylko rezonerem i był w tym świetny. Inga Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej była tylko działaniem i odczuwaniem i też była doskonała, chociaż koncepcja ta natrafiała na opór w samej zwartości roli; zdecydowana czuć i działać musiała aktorsko niejako opuszczać te jej fragmenty, które składały się z rozmyślań na głos. Stąd najgorzej było w czasie centralnych dla sztuki rozmów między Janem (Jerzy Radziwiłowicz) a nią – Ingą. To najsłabsze momenty przedstawienia.

Natomiast niezwykle przedstawiła Joanna Żółkowska postać Luzzi, dziewczyny nowej epoki, która nie rozumie namiętności wywołanych ideologią. Aleksander Fabisiak, Janusz Sykutera, Mieczysław Grabski i Jerzy Święch stworzyli zróżnicowane postacie polskich oficerów, niewychodzące jednak poza naturalistyczny wzorzec. Na osobną uwagę zasługuje Roman Stankiewicz – doktor, najpełniej (może z racji wieku) mieszący się w koncepcji teatru Kruczkowskiego.

Maciej Szybist, Z teatru. Pierwszy dzień wolności, Echo Krakowa 1974, nr 112.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl