(…) Nowa sztuka Voglera dysponuje kilkoma atutami artystycznymi w jej wydaniu scenicznym. Po pierwsze: materiał literacki wykazuje większą dojrzałość teatralną, po drugie: prapremierowa reżyseria Władysława Krzemińskiego trafnie wydobyła główne nurty dramatu i jego puent, po trzecie Jerzy Jeleński nie dopisywał autorowi własnych, na marginesie sztuki – impresji scenograficznych, ale dopełnił artystyczną wizję Voglera i reżysera akcentami architektonicznymi, które trafiały do wyobraźni widza nowoczesnym rozwiązaniem formy, bez wciągania go w modne łamigłówki malarskie.

Zacznijmy więc od dekoracji. Pusta, przyciemniona scena – otoczona konturami drzwi. Drzwi chronią jak tracze wnętrza domu, ale jednocześnie mogą służyć do wprowadzania ludzi w groźną czerń. W górze – spiętrzone konstrukcje schodów. Oto miejsce akcji pierwsze. Celowe wykorzystanie sceny obrotowej – na oczach widowni przesuwa akcję do Urzędu śledczego. Wielkie biurko – i znów te same drzwi, ta sama piramida schodów. Jest jednak w tej oschłości scenograficznej żywy nastrój malarski – i znajduje się miejsce na potęgowanie napięć dialogowych – rodzaj uogólniającego cudzysłowu dla konkretnego przecież i podbudowanego rzeczywistością historyczną tła fabularnego. (…)

(…) reżyseria Władysława Krzemińskiego powołała do życia jeden z ciekawszych spektakli na scenie Teatru Kameralnego w ostatnim okresie. Spektakl ambitny i pobudzający do refleksji. Przedstawienie, w którym autor i reżyser mają coś do powiedzenia społecznych konfliktach naszych czasów.

W „Ktoś dzwoni” występuje siedmiu aktorów. Pierwszoplanowa postacią jest Czesław Łodyński (Piotr). Dawno nie widziałem tak dopasowanego do roli – wykonawcy. Łodyński grał prosto, ze skupieniem i na ściszonych tonach. Był tragiczny, lecz nade wszystko – ludzki. Piękna rola! Bardzo dobrymi partnerami „wielkiego dialogu filozoficznego” byli: Jerzy Nowak (Naczelnik Urzędu|) i Jerzy Przybylski (Agent). Osoby z komedii ludzkiej, jeśli tu w ogóle może być mowa o akcentach komediowych. Zofia Więcławówna (Ewa) ujmowała wewnętrznym ciepłem, bez ckliwej aury. Do trudnej roli żony Piotra, Heleny – nie wystarczał sam wdzięk. Toteż Barbara Bosak nie zawsze potrafiała tu znaleźć odpowiedni wyraz aktorski. Dość skomplikowany i nie najłatwiejszy charakter postaci Henryka – przedstawił Janusz Sykutera. (…) Zaś Bronisław Cudzich pokazał się w niezłym epizodzie Obcego.

Jerzy Bober, Dramat z maską, Gazeta Krakowska 1962, nr 274.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl