Ojciec matka tunel strachu

Autor: Martin Heckmanns przedstawienia tego autora >

Reżyser: Wojtek Klemm przedstawienia tego reżysera >

Obsada:

Matka: Katarzyna Krzanowska przedstawienia >

Ojciec: Błażej Peszek przedstawienia >

Dziecko: Jan Peszek przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

"W małej, wypełnionej kolorowymi poduszkami przestrzeni przywodzącej na myśl gabinet szkolnego psychologa rozgrywa Wojciech Klemm zgrabną historyjkę. Jej (anty)bohaterką jest podstawowa komórka społecznej opresji - dysfunkcyjna rodzina. Ona (świetna Katarzyna Krzanowska) - niepewna siebie, niedojrzała, przygnieciona ciężarem odpowiedzialności, co jakiś czas musi sobie zrobić kilkumiesięczne wakacje od syna i partnera. On (Błażej Peszek) - sfrustrowany, niespełniony artysta i pracownik ksero. "Gdyby nie było ambicji i walki płci też nie, nie byłoby fantazji o władzy, rynków by nie było i pieniędzy też nie, to bylibyśmy być może inaczej ze sobą" - wyobrażają sobie rodzice. Tej szamotaninie z uwagą, w milczeniu przygląda się kilkuletni Syn (znakomity Jan Peszek), ich obiekt miłości i największe życiowe wyzwanie. Traumy rodzą traumy, kult sukcesu, obowiązek współzawodnictwa, niestabilność i toksyczność relacji niweczą rodzicielskie wysiłki. W gombrowiczowskim finale spektakularnie objawia się absurd wychowawczego procesu upupiania. Czy dwoje pogubionych, niepotrafiących dojrzeć ludzi jest w stanie wychować szczęśliwego i dojrzałego człowieka?"

Michał Centkowski, "Terapia rodzinna", Newsweek Polska nr 24, 08.06.2015

" (...) Klemm sięga po rozmaite rozwiązania. Pomysł obsadzenia prawdziwej aktorskiej rodziny w odwróconych rolach - rodziców grają dzieci (prywatnie małżeństwo: Błażej Peszek i Katarzyna Krzanowska), dziecko gra ojciec (Jan Peszek) - znakomicie się sprawdza. Korzystanie z rozmaitych figur buduje umowność działań - tak jak w sennym rytuale rzucania się na pufy. Dominik Strychalski współtworzy akcję, kreując muzykę na rozmaitych zabawkach. Dźwięki zapętlają się, wzajemnie napędzają, a nawet katalizują - to chaos, to awanturę. Nie jest to spektakl dla tych, którzy nie znoszą ironii i złośliwości. Posługując się słowami Anne Klein: "On nam nie wierzy, że jesteśmy szczęśliwi"."

Gabriela Cagiel, "Rodzinny labirynt bez wyjścia", Gazeta Wyborcza - Kraków nr 122 online, 27.05.2015

" (...) Powstaje labirynt uczuć, z którego trudno się wydostać, a w którym coraz bardziej brakuje powietrza. W ciasnym mieszkaniu państwa Klein nie może być jednak inaczej. Rytualne gesty, powtarzalność, schematyczne rozmowy, wyrwane z poradników o życiu i wychowaniu złote rady, gonienie za byciem perfekcyjnym - dużo tu ironii wycelowanej bezlitośnie we współczesność. (...) To spektakl, który z widzem zostaje. Nawet po opuszczeniu teatru przedstawienie wciąż zadaje pytania, dźwięczy niczym improwizowana muzyka Dominika Strychalskiego, który znakomicie nie tylko ilustruje, ale wręcz współtworzy kluczowe momenty i pozwala wydostać się emocjom."

Łukasz Gazur, "W labiryncie ludzkich spraw", Dziennik Polski online, 01.06.2015