Wilk stepowy...

(…) Już w kwadrans po rozpoczęciu przedstawienia wiadomo było, ze musi je zobaczyć obowiązkowo każdy, kto jeszcze nie czytał arcysławnej książki Hermana Hessego „wilk stepowy”, a ten, kto ją zna, niechaj sobie „wilka” przypomni, tym razem – na scenie, zwłaszcza, ze godna pochwały jest adaptacja, której autorem jest sam reżyser, wytrawny znawca dzieła Hessego z 1926 roku. (…) I choć zwykło się uważać „Wilka” za dzieje wielkiego po trzykroć kryzysu: człowieka, artysty i obywatela świata, spektakl Sroki to historia jednego kryzysu – człowieka.

(…) Spektakl Sroki gęsty jest od znaczeń. Sam zaś tekst skłania – w naszym społeczeństwie nie przywykłym do głębszych rozważań – do tysiąca refleksji. Być może ktoś uzna „Wilka stepowego” za spektakl „trudny”, ale dzieło kryzysu jest zawsze niszczycielskie i nie poddaje się łatwiej interpretacji nawet w teatrze. „wilk” stanowi także klucz do mroków tkwiących w nas samych. Trzeba więc „Wilka” koniecznie zobaczyć. Ten spektakl to również całkiem niezły „kawałek” teatru.

Ella Bodnar, Traktat o „Wilku stepowym”, Gazeta Krakowska 1992, nr 239.

 

(…) Sceniczna postać Harrego, kreowana prze zmraża Kalitę, ma także być zbuntowana. Nie bardzo jednak wiadomo przeciw czemu. Jeśli tylko przeciwko staremu profesorowi i kilku swoim, nieco chaotycznym myślom, to trochę za mało. Książka pod tym względem jest bogatsza. Niezbyt jasny jest także aktorski wyraz owego buntu. Marek Kalita stworzył postać młodzieńca doświadczającego świata, choć w książce pokazany jest kres takiego doświadczania i moment, w którym pozostaje już tylko wejrzenie w samego siebie. Partneruje mu Beata Rybotycka w roli tajemniczej kurtyzany Herminy. To w niej, niczym w zwierciadle, przegląda się Harry, odkrywając prawdę o sobie samym. Ta rola jest lepsza. Aktorce udało się wytworzyć wokół Siecie aurę pewnej damsko-męskiej dwuznaczności, choć i w tym przypadku nie wszystko jest do końca czytelne (na przykład przemiana Herminy w mężczyznę podczas balu). Świetny jest Janusz Koprowski w roli diabolicznego Pabla, który roztacza przed bohaterem swój Magiczny Teatr Tylko Dla Obłękanych. Jest chłodny i zarazem groźny tworząc bodaj najbardziej konsekwentną postać całego widowiska. (…)

Paweł Szumiec, Teatr magiczny tylko dla oczytanych, Czas Krakowski 1992, nr 206.