[…] Monolog clowna Hansa Schniera to szkielet sztuki zawierający w sobie całą treść: historię życia bohatera i jego bliskich. Wszystko, co znalazło się ponadto w spektaklu, to jedynie dobarwienie monologu, rodzaj ilustracji.

Dorota Krzywicka, Zwierzenia clowna, Echo Krakowa 1982, nr 39.

[…] Pierwszy człowiek Zwierzenia clowna, bo i reżyser, i choreograf, i odtwórca tytułowej postaci -Mieczysław Grąbka – zaimponował… na pół spektaklu. Zwłaszcza aktorstwem. Ciekawe było też jako pomysł rozegrania rzeczywistości scenicznej, retrospektyw i „kabaretu w teatrze” na oddzielnych planach. Problem psychologiczny też ciekawie postawiony, choć przecież w literaturze nienowy – kompleksu spadających „gwiazd”. Ale od połowy wszystko blednie – problem, reżyseria, aktorstwo. Nawet ulubienica publiczności Anna Dymna blado interpretuje swoją rolę. Co bynajmniej nie przeszkodziło publiczności w plebiscycie na najlepszą rolę żeńską przyznać jej palmę pierwszeństwa. Najlepszą rolę męską wykreował zaś, zdaniem publiczności, Mieczysław Grąbka.

Edward Teodorczyk, Sprawy Polaków, Profile 1983, nr 8.

[…] Prawie cała akcja to opowieść bohatera, przerywana „wstawkami” ukazującymi kabaretowe występy bohatera. Reżyser Mieczysław Grąbka […] nie wykazał pomysłowości. Na przednim planie umieścił głównego bohatera, który się zwierza – nieruchomej kukle. Owe monologi narracyjne są przerywane scenkami baletowo – piosenkarskimi. A pod koniec – jakby z wyobraźni bohatera wysnutymi – rozmowami z agentem (dobra rola Jerzego Swięcha) i ojcem, którego zbyt deklamatorsko gra Andrzej Buszewicz.

Wojciech Natanson, Notatki krakowskie, Życie Warszawy 1984, nr 262.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl