Samoobsługa

(...) W piwnicy przy ul. Sławkowskiej spotykamy dwóch mężczyzn zamkniętych w bardzo klaustrofobicznej przestrzeni. Powierzchnia gry jest niewielka, zagrodzona dwojgiem metalowych drzwi i metalową prostokątną pionową rurą, która okazuje się kuchenną windą. Dwóch mężczyzn, Ben (Mieczysław Grąbka) i Gus (Jerzy Grałek) prowadzi dialog, leżąc przez większość czasu na metalowych łóżkach. Przytłaczającą atmosferę wnętrza podkreśla jeszcze brak jakichkolwiek żywych kolorów (wyjąwszy czerwoną rurę-tubę do komunikacji z wyższym piętrem). Już sama scenografia stworzona przez Barbarę Halicką buduje poczucie zagrożenia. (...) Przerażający, brzmiący raz po raz huk windy, rosnące napięcie między aktorami, wciąż większe poczucie pustki, narastająca pewność, iż stanie się nieszczęście, stanowią materię tego spektaklu.

 

Tadeusz Kornaś, Zewnętrzne zagrożenie, Echo Krakowa 1995, nr 67.

 

(...) Atmosfera zagęszcza się, a efektowna scena kulminacyjna dowodzi ingerencji niejasnych i groźnych sił zewnętrznych. Odtwórcy ról gangsterów, aktorzy znani z kreacji komediowych, nie starają się za wszelką cenę wygrać farsowych podkładów tekstu. Ich zdyscyplinowana, wyciszona gra podkreśla kuriozalność sytuacji i służy głównie budowaniu nastroju dziwności.

 

Agnieszka Fryz-Więcek, Pinter osacza, Gazeta Krakowska 1995, nr 81.