[…]Spektakl Rysovej okazuje się niezwykle pouczający - można wyciągnąć z niego wniosek, który sprawdza się przy wszystkich próbach przeniesienia na scenę nowej polskiej literatury. […]Poemat Różyckiego - nowoczesny epos rozpisany na dwanaście fragmentów, a przy tym literacka gra z "Panem Tadeuszem" - przede wszystkim zachwyca pod względem językowym. Podróż sentymentalna bohatera w rodzinne strony Dolnego Śląska zostaje w nim ujęta w formę wielopoziomowej stylizacji: przewrotnej, ironicznej, chwilami złośliwej, a czasem bardzo czułej. Ale Różycki nie drwi ani z małomiasteczkowych realiów, ani z narodowego eposu. Ustawia epopeję naprzeciwko prowincjonalnego świata jak popękane lustro, ubierając własne wspomnienie o krainie utraconego dzieciństwa w kostium potoczystego poematu, do którego raz po raz wdziera się zgrzytliwa rzeczywistość. Eva Rysova zdecydowała się obrać w swojej inscenizacji zupełnie inny kierunek. Z tekstu wybrała sytuacje, które na scenie przybierają formę małego realizmu - otrzymujemy więc ciąg mniej lub bardziej dowcipnych scenek. Podstawowy zamysł polega na wysunięciu osoby narratora na pierwszy plan. Wiktor Loga-Skarczewski występuje tu w podwójnej roli: jako Wnuk oraz postać na ekranie - narrator, który dyktuje swoją opowieść widzom i aktorom. Bohaterzy sprzeczają się z narratorem, próbują kwestionować jego słowa, ale pozostają od początku podporządkowani tokowi jego opowiadania. […]

Agnieszka Jakimiak, Kolej wąskotorowa, Dwutygodnik. Strona Kultury, 2010.

[…]Eva Rysova, reżyser "Dwunastu stacji" w krakowskim Starym Teatrze, podjęła trudne wyzwanie przeniesienia poematu na scenę. Nieźle udało się wydobyć nakreślone przez Różyckiego smutne i komiczne aspekty polskiej, prowincjonalnej rzeczywistości: trzęsący się, śmierdzący spalinami autobus, głębokie kałuże czy polską rzeczpospolitą pijacką, symbolizowaną przez wiecznie nietrzeźwego wiejskiego kuzyna z ulizanymi włosami oraz towarzyszące każdemu spotkaniu domowe trunki. Ale opowieść Różyckiego jest także pełna nostalgicznego ciepła. Serdecznie, choć z przymrużeniem oka, sięgając po inną zakorzenioną w literaturze polskiej tradycję, poeta opisuje Opole swojego dzieciństwa - naznaczone wojennymi ranami miasto stu banków i jednej księgarni. Różycki pokazuje, że dzieciństwo, spędzone nawet w dosyć podłych miejscach, okrywa się mitologią zarazem intymną, jak również podsuwaną przez powszechniej zrozumiały język i tradycję, historię zbiorowości. Ogródki działkowe to nie mickiewiczowski warzywnik, ale tam właśnie bohater obserwował mrówki i odkrywał świat przyrody. […]Atmosfera rozbawienia opada około stacji jedenastej. Gaśnie światło. Najpierw drażniąca uszy muzyka, a potem widma, postaci z przeszłości, z transportu, śpiewają tradycyjną ukraińską pieśń. Ten moment zawieszenia rzuca inne światło na komedię, którą oglądaliśmy przez półtorej godziny, i pozwala pomyśleć nad istotą absurdalnej podróży Wnuka w przeszłość, do Prudnika, Glinian i Moszczanki, z mrożoną rybą od babci w plecaku. Czytelnik oceni, czy takie rozwiązanie jest zgodne z duchem poematu Różyckiego. Przedstawienie nie może zastąpić lektury, a że do niej zachęca, jest może największą zaletą krakowskiego spektaklu.

Anna Arno, Zobaczone, przeczytane, Zeszyty Literackie 2010, nr 1.

Fotografie

Fotografie (9)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl