Urodziny Smirnowej

Trzy obce kobiety spotykają się przypadkiem. Piją „cinzano” przez cały wieczór i opowiadają o sobie. Czy łatwo jest przyznać się do szarości, pustki, smutku własnego życia? Z pewnością nie. Dlatego ich pierwsze opowieści są żałosną próbą imponowania, utwierdzenia słuchaczek w przekonaniu, że oto mają do czynienia z kimś niezwykłym, wyjątkowym a przede wszystkim… kochanym. Ubogie pragnienia mają stać się rzeczywistością. A jednak żadna z nich – Polina, która szuka swego męża, Rita, która jest jego kochanką, ani solenizantka Smirnowa, żyjąca „jak popadnie”, nie jest w stanie utrzymać się w narzuconej sobie roli. Przeszkadza w tym nie tyle alkohol, co smutek i niepokój, których nie da się utopić w „cinzano”. I im dłużej patrzymy na szaleńcze popisy trzech pijanych kobiet i słuchamy ich wynurzeń, tym bardziej upewniamy się, że jednak wiele je łączy. Brak szczęścia, samotność, szara egzystencja. (…)

Nie jest łatwo w tej sztuce bez fabuły utrzymać na scenie właściwe tempo. (…) trzem aktorkom (Urszula Kiebzak, Beata Rybotycka, Magda Jarosz) udaje się to dzięki inteligencji i dobremu opanowaniu warsztatu.