Przedstawienie:

Wywiad

Autor: Hans Krendlesberger przedstawienia tego autora >

Reżyser: Romana Próchnicka przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Daniel Mróz przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Doris: Marta Stebnicka przedstawienia >

Harold: Janusz Sykutera przedstawienia >

Ina: Romana Próchnicka przedstawienia >

Elena Winters: Zofia Niwińska przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

 

(…) w Starym Teatrze odbyła się (…) prapremiera światowa widowiska Hansa Krendlesberga Wywiad w tłumaczeniu Henryka Voglera i reżyserii Romany Próchnickiej. (…) Już sam tytuł Wywiadu sugeruje – dialog. Dialog pozorny, gdyż wiadomo, że osobą udzielającą wywiadu gra w nim główną, jeżeli nie wyłączna rolą. Stąd popis aktorski. Zwłaszcza, że bohaterką sztuki jest aktorka. (…)
(…) przede wszystkim liczą się w Wywiadzie prawdziwie teatralne role. Największe pole do popisu miała tu Zofia Niwińska. Kabotyństwo i pretensjonalność jej Eleny Winters znalazły w ujęciu Niwińskiej tyleż ekspresji, co i umiaru. Była to kreacja wstrząsająca akcentami tragikomicznymi. Dojrzałość artystyczna dużego formatu. Rola jaskrawa, a przecież nie przerysowana w żadnym punkcie. Czystość środków wyrazu zdumiewająca przy tak ogromnej rozpiętości nastrojów, sytuacji – od kaprysów i „gry w grze” – aż po ataki histerii.
Świetnie sekundowała Niwińskiej, jako jej dość dwuznaczna i zarazem sterroryzowana przyjaciółka Doris – Marta Stebnicka. Ta dawno nie oglądana w większej roli artystka zaprezentowała w kilku scenach Wywiadu mały majstersztyk aktorstwa charakterystycznego. Tragicznego błazna utajonego w kobiecie, która przegrała własne Życie – osobiste i zawodowe – aby być wiecznym cieniem znienawidzonej, sławnej konkurentki. Znienawidzonej, a jednak, na swój sposób, podziwianej oraz darzonej „złą” przyjaźnią.
Wreszcie trzecia: reporterki, która jest sędzią (…) Eleny. Romana Próchnicka potrafiła nadać tej postaci przekorny kształt psychologiczny. Wyznaczała swą oszczędna grą linię przewodnią spektaklu. Z nieprawdopodobieństw demonizmu wydobyła wszystkie cechy prawdziwości ludzkiego działania.
Do tych trzech planów rozgrywki kobiecego dramatu dostosował się spokojnym stylem aktorstwa – Janusz Sykutera, dość dziwny Doktor na tle złego. A może tylko nieszczęśliwego i zagubionego świata kobiet. Co zręcznie i z dużą inwencją podkreślała scenografia Daniela Mroza. (…)
 
Jerzy Bober, Wywiad ze śmiercią, Gazeta Krakowska 1973, nr 17.  

Animacje kostiumów

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl
Copyright 2011