Miłość i gniew

Odbierana jest po prostu przede wszystkim jako utwór o trudnym charakterze niezrównoważonego młodego człowieka… Tak też do pewnego stopnia odczytuje się krakowskie przedstawienie „Miłości i gniewu” na deskach Starego Teatru. A w każdy razie jego początek, gdy główny bohater (Jan Nowicki) bardzo ostrą grą przydaje swej postaci niemal chorobliwych cech. Dopiero w toku akcji, poznając dokładniej biografię bohatera (…) poczynamy traktować Jimmy`ego poważnie. (…) To narastanie postaci na naszych oczach przeprowadził Jan Nowicki w sposób acz bardzo subtelny, niemniej wyrazisty i – przekonujący. (…) Koncertową grę zaprezentowała też Anna Polony. (…) Polony celuje w grę bez słów. Potrafi wzruszać i wstrząsać także w zwykle dla aktora najtrudniejszych partiach niemych. Drobny gest, spojrzenie, delikatny uśmiech, minimalny ruch ciała, stworzenie trafnej sytuacji – czynią wymowne samo jej bycie na scenie. (…) Bardzo istotnym elementem przedstawienia jest jego oprawa scenograficzna, świetnie łącząca realizm (prymitywny, urządzony starociami pokój na proscenium) z plastycznym uogólnieniem. Stalowe konstrukcje siatkowe, pokryte jakby strzępami brudnej tapety, przywodzą na myśl wielką klatkę czy niesamowity pokrętny labirynt, w którym miota się i walczy – współczesny człowiek. Mowa jest w sztuce o domu Jimmy`ego i Alisona jako o polu walki… (…)

 

M. Lech, „Gniewny” na scenie, Dziennik Polski 1971, nr 149.