Zadanie

 

(…) W reżyserii Próchnickiej „Zadanie” stało się świetnym koncertem na dwa instrumenty aktorskie; właściwie na trzy – bo znakomicie gra również scenografia Ponińskiej. Każdy z trzech aktorów otrzymuje własny akcent plastyczny, mocniejszy niż poprzednie, sytuacja dramatyczna, solidnie podszyta groteską i absurdem, rozwija się w scenografii równolegle do akcji, którą by można nazwać psychologiczną. Tę prowadzi precyzyjnie reżyserka, a zarazem – wraz z Haliną Słojewską – odtwórczyni jeden z ról. W pierwszym akcie Słojewska gra kobietę trzydziestoletnią, energiczną, władczą wobec młodszej koleżanki. W akcie drugim, po kilkunastu latach role się odwracają: to Próchnicka, młodsza daje w biurze pełne ujście złej, skwaszonej, staropanieńskiej energii życiowej. Akt trzeci, po dalszych kilkunastu latach, przynosi pewną równowagę sił, w sumie tragiczną.

Mimo pozorów banalności, która zawsze groziła dramaturgii absurdu, słucha się tego z napięciem. Reżyserka wprowadziła do akcji zręczne pointy, a obydwie aktorki zagrały swoje role z temperamentem i zjadliwością co pozwoliło przedstawić na scenie także małe studium z dziedziny charakterologii. Teatrowi Staremu przybył w osobie Próchnickiej utalentowany reżyser. (…)

 

Zygmunt Greń, Piekło kobiet, Życie Literackie 1971, nr 5.

 

 

(…) Wybór krakowskich interpretatorek „Zadania” – Romany Próchnickiej i Heleny Słojewskiej okazał się – co było zresztą do przewidzenia – nader trafny. Podobnie jak powierzenie reżyserii sztuki – z pozoru łatwej, a w istocie bardzo trudnej do scenicznego przekazu – Romanie Próchnickiej. (…)

 

Zarówno Halina Słojewska jak, przede wszystkim Romana Próchnicka – bardziej naturalna i „głębsza” w psychologicznym rysunku swej bohaterki – stworzyły sylwetki żywe, prawdziwe, pozostające w pamięci. Autentyczne. (…) umieją obie aktorki wydobyć ze swych bohaterek – więdnących, gorzkniejących, coraz słabiej buntujących się i coraz słabiej tęskniących do innego życia – nuty ciepła, liryzmu, właśnie kobiecości. (…) Finał sztuki: przejmująca metafora odejścia, śmierci, rozegrany został z wielką siłą dramatyczną. Krakowskie „Zadanie” to przede wszystkim ciekawa robota aktorska. (…)

 

Krystyna Zbijewska, Spektakl aktorski, Dziennik Polski 1971, nr 28.