Dramat zaczyna się tam gdzie człowiek ma do wyboru dwa wyjścia, oba złe, a przy tym nikt nie jest winny. Ponieważ Zawieyski przypomniał nam tą zasadę, przeto jego szanse jako dramaturga, zawsze duże w opinii widowni niezmiernie wzrosły.

Nie spuszczając z oka, ani na chwilę, celu którym było napisanie dramatu – naładował dokładnie tragicznością każdą minutę dialogu i akcji, zaczynając od sceny obłędu i podnosząc napięcie do sceny samobójstwa.

Słuchając sztuki nie można oprzeć się wrażeniu, że słuchamy wariacji na tle stylu, konwencji, skądś nam znanej. Te tajemnicze osoby, które wracają po latach, a wraz z nimi przychodzi złowrogie fatum, te precyzyjne wejścia i wyjścia pięcioma drzwiami, ten fatalistyczny tragizm. To dobra stara szkoła teatralna. To nie jest zarzut. Z tym, że ciekawe dekoracje kłócą się ze sztuką, wołającą o rzeźbione meble, plusze i lampy z abażurami. (...)

Sztuka jest jednolita w stylu. Aż za jednolita, co sprawiło, że aktorzy musieli się niejednokrotnie powtarzać, bo nie powtarzać się – tego by nie potrafiły nawet archanioły, gdyby zdecydowały się zejść i zagrać. (...)

Sztuka będzie miała murowane powodzenie.

Sławomir Mrożek, Przeskoczyć mur, Echo Krakowa 1956, nr 157.

Fotografie

Fotografie (8)