Piękna, doskonała scenografia znanych mistrzów, Lidii Minticz i Jerzego Skarżyńskiego. Z prawej strony, na tle wysokich spiętrzonych boazerii – mebli w ciepłym, domowym kolorze – biurko, przy którym w fotelu siedzi Swift. Z lewej magiczna szafa z faliście udrapowanymi drzwiami w kolorze starego, przetartego bordo w jej wnętrzu po otwarciu, widać srebrzyście lustrzane ściany służące do tajemniczego przeglądania się. W tle sceny okno, w którym pojawiają się postacie – zjawy, kobiety z marzeń i wspomnień Swifta. Obok rozsuwana ciężka ściana i drzwi, przez które ukazuje się obuta noga wielkoluda, skąd też wjeżdża na scenę olbrzymia filiżanka Swifta po to, aby wokół niej wiodły zabawny dialog dwa liliputy. Powyżej - skrawek nieba to błękitniejącego, to szarzejącego, z okiem Opatrzności, wyrazistym, patrzącym z wysoka miłosiernie na ludzkie kłębowisko. W głębi – srebrzyście rozświetlające się lub ciemniejące perspektywy.

Na takiej scenie, trochę jakby fantastycznie i tajemniczo zbudowanej, przy akompaniamencie celnie wkomponowanej w całość muzyki rozgrywa się frapująca teatralnie, wieloznaczna akcja. Postacie barwnie wystrojone, świetne kreacje aktorskie atmosfera ekscytująca, falująca nastrojami, przecinana błyskawicami politycznych aluzji, traktowana jednak z przymrużenie oka. (…)

Opowieść ta ma wymiar uniwersalny: daje asumpt i tło do rozważań o świecie, społeczeństwie, władzy, przemocy, o jednostce. (…)

Na scenie powoli, zakolami i dygresjami, nieraz za bardzo rozbudowanymi i rozgałęzionymi […], odsłania się idea utworu.

Reżyser Adolf Weltschek (…) może uznać swe wejście na scenę Starego Teatru za udane. Przedstawienie ma teatralny czar, rytm i sens.

Kazimierz Kania, Dom, który zbudował Swift, Kierunki 1986, nr 32.

Jest w tym spektaklu sporo dobrych ról, które przy staranniejszej koordynacji całości zajaśnieć by mogły pełnym blaskiem. (…) Leszek Piskorz – usiłujący z pełną determinacją zachować trzeźwe spojrzenie, Doktor – Tadeusz Malak – godny, milczący Swift, groteskowy, gderliwy Patryk Andrzeja Kozaka, (…) przejmujący Rudy Konstabl Jerzego Fedorowicza i bardzo dobrze skontrastowane i prowadzone role Vanessy (Alicja Bienicewicz) i Esther ( Magda Jarosz).

Dorota Krzywicka, Dom, który zbudował Jonathan Swift, Echo Krakowa 1986, nr 132.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (1)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl